كمال شفیعی مطرح كرد
صدمه ای كه در بعضی مداحی ها است
به گزارش عطر و تن كمال شفیعی می گوید: مداحی باید به سمت و سویی برود كه به مخاطبش معرفت بدهد به جای این كه بخواهد صرفا اشك مخاطب را بگیرد؛ متأسفانه این صدمه در بعضی آثار دیده می شود.
این شاعر در گفتگو با ایسنا، درباره جایگاه حضرت امام علی (ع) در شعر فارسی اظهار نمود: یكی از صفحات درخشان ادبیات ما پرداختن به شخصیت امیرالمومنین علی (ع) به عنون انسان كامل است؛ زمانی كه می خواهیم از آرمان های مان سخن بگوییم باید یك نمونه كامل و حد اعلای انسانیت را با تمام خصوصیت هایش نام ببریم. حال چه كسی شایسته تر از امام علی (ع)؟ به نظرم این جایگاه والای حضرت به زیبایی در شعر ما از دوره اولیه شعر فارسی تا امروز توسط شاعران تبیین شده است.
او اضافه كرد: در دوره امروز، پدید آمدن گونه ها و ژانرهای مختلف بخصوص شعر نیمایی و آزاد سبب شد خیلی از نكاتی كه كمتر به آنها پرداخته می شد، بیشتر مورد توجه قرار بگیرد؛ چون خود قالب فضا را برای پرداختن به جنبه های دیگری كه حضرت امیر (ع) می توانست با آنها تعریف شود، بازتر می كند. سخاوت، فتوت، جوانمردی و نگاه شان به ضعفا و عدالت از دیدگاه حضرت علی (ع) از نكاتی است كه باید بیشتر به آنها پرداخته شود.
شفیعی سپس تصریح كرد: چیزی كه می تواند به شخصیت امام علی (ع) صدمه زننده باشد، این است كه ما دائماً مرثیه سرایی نماییم. این در شرایطی است كه ما باید حماسه حضرت را در همه عرصه هایی كه ایشان در آن دخیل بوده اند، تعریف نماییم. حضرت امیر (ع) دانشمند بودند و به علوم مختلف تسلط داشتند، ایشان خداوند قلم بودند و هر فراز «نهج البلاغه» می تواند سرمنشأ یك كتاب باشد؛ این ها چیزهایی است كه كمتر به آنها پرداخته شده است. همینطور جهان بینی حضرت علی (ع) و دغدغه هایی كه برای ایجاد مدینه فاضله و عدالت داشتند، زوایای مغفول مانده در شعر از دیرباز تا امروز بوده است. به ضربت خوردن و شهادت حضرت امیر (ع) و مظلومیت ایشان پرداخته شده است اما به حماسه های حضرت (ع) پرداخته نشده و یا كمتر پرداخته شده كه جا دارد شاعران مدیحه سرا بیشتر به این جنبه ها بپردازند.
او همینطور در توضیح این كه مرثیه سرایی از چه جهت می تواند صدمه زننده باشد، اظهار داشت: تا قیامت هم برای حضرت گریه نماییم، چیزی به معارف ما اضافه نمی گردد. اصلاً نمی دانیم برای چه گریه می نماییم كه در واقع نعوذبالله و خدای نخواسته به مقام حضرت توهین می نماییم، حضرتی كه دلاور خیبر بود و شمشیرش قدرت اسلام. ما باید ببینیم پشت این شمشیر چه اندیشه ای نهفته است، چه بزرگی ها و بزرگ منشی هایی هست، چه فلسفه هایی وجود دارد كه این شمشیر را قدرتمند می كند و گاهی حضرت را به سكوت وامی دارد. شناخت این اندیشه و تدوینش بسیار مهم تر از گریه كردن برای حضرت امیر (ع) است.
این شاعر در ادامه بیان كرد: به جای این كه مردم را بگریانیم باید مردم را بفهمانیم. رسالت بزرگ شعر این است كه ما با معارف حضرت امیر (ع) آشنا شویم وگرنه گریه دردی را دوا نمی نماید. درست است كه ما با غم امیر غمگین می شویم و با شادی اش شاد. اما اگر به شناخت و آگاهی برسیم می توانیم با شعر خوب از مقام حضرت علی (ع) دفاع نماییم.
كمال شفیعی در انتها اظهار نمود: فكر می كنم اگر مداحی و مرثیه ای صورت بگیرد باید همراه با معرفت باشد. در واقع این معرفت می تواند برگ برنده شعر در جهت تبیین شخصیت واقعی حضرت امیر (ع) باشد. گاهی احساس می كنم حضرت امیر (ع) توسط برخی شعرها مظلوم واقع می شود چونكه شخصت ایشان آن گونه كه شایسته است، تعریف نمی گردد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب