طاهره ایبد:
نویسنده چطور به آزار جنسی بپردازد؟!
عطر و تن: طاهره ایبد با انتقاد از محدودیت های فرهنگی و تابوهایی كه وجود دارد، می گوید: با محدودیت هایی كه در جامعه وجود دارد چگونه می توان از نویسنده انتظار داشت آزادانه به مسائلی مثل آزار جنسی بپردازد؟! محدودیت ها باید برداشته شود تا نویسنده راحت تر كار خویش را انجام دهد.
این نویسنده ادبیات كودك و نوجوان در گفت وگو با ایسنا، درباره ظرفیت ادبیات در زمینه آگاهی بخشی به بچه ها برای شناخت بدن خود و پیشگیری از اتفاق هایی مثل تعرض و تجاوز به آن ها، اظهار نمود: این مورد یك مشكل فرهنگی است كه بخش بزرگی از آن به حوزه سیاسی كشورمان برمی گردد. تجاوز به كودكان منحصر به الان نیست؛ در گذشته هم بوده، اما قبلا در فرهنگ نادرست ما، این گونه بود كه از ترس آبرو و حرف مردم و انگشت نما شدن، كسی جرات بیان آن را نداشت و اگر در برآیندی كلی، فرد صدمه دیده بیشتر محكوم نمی شد، مجرم و شاكی به یك اندازه مقصر جلوه داده می شدند. متاسفانه به دلایل مختلف، امروز بیشتر شاهد فاجعه آزار جنسی هستیم. باآنكه خوشبختانه جرأت و جسارت مردم برای بیان این مسائل بیشتر شده است و بخش زیادی از مردم قبول كرده اند كسی كه مورد آزار قرار می گیرد، متهم نیست.
او اضافه كرد: جامعه ما تابوهای بسیاری دارد كه باید شكسته شود؛ یكی از آن ها بیان اتفاق تلخ آزار جنسی و آشكار كردن آن است. تابو بودن این موضوعات و نبود درك درست و شناخت كافی در مسئولان رده بالای كشور كه وظیفه تولید امنیت در تمامی ابعاد، همچون روانی و اجتماعی را برعهده دارند سبب شده تا آموزش و پرورش هم كه آگاهی بخشی به كودكان جزو وظایف اصلی اش است، در دوره هایی در این زمینه كوتاهی كند و یا به فشارهای بیرونی تن بدهد؛ فشارهایی كه از جانب گروه های سطحی نگر و غیركارشناس بر حوزه فرهنگ وارد می گردد.
ایبد با بیان این كه ادبیات وظایف مختلفی بر عهده دارد، تصریح كرد: ادبیات كودكان می تواند در دوره خردسالی و كودكی به شیوه داستان گویی مسائلی را به بچه ها آموزش دهد و این اطلاع رسانی و آگاهی دادن را انجام بدهد تا مخاطب نسبت به آن چه حریم بدن او به حساب می آید، آگاه شود، اما به علت تابو بودن این موضوعات، تابحال در ادبیات بروز قابل توجهی ندیده ایم. از جانب دیگر، ورود به این مورد باید با نگاهی كاملا تخصصی و كارشناسانه همراه باشد و عمیق با این موضوعات برخورد كنیم؛ گاهی آموزش مستقیم داریم و گاهی از ادبیات و شیوه روایت داستانی برای بیان استفاده می نماییم. ادبیات بخصوص ادبیات داستانی برآمده از زندگی مردم و وضعیت اجتماعی كشور است و نیازهای آن ها را پوشش می دهد و به وضعیت مخاطب خود توجه دارد، ازاین رو بسیار ضروری می باشد كه به مسئله آزار جنسی كودكان پرداخته شود و در كنار آن فكر جدی تری هم به حال چاپ كتاب و وضعیت كتاب خوانی شود؛ چون كه معمولا قشرهایی كه درگیر چنین وضعیتی می شوند و این اتفاق ها برای شان رخ می دهد، بنا به دلایل مختلف اقتصادی و فرهنگی اهل كتاب خواندن نیستند.
این نویسنده درباره این كه این مسائل چگونه باید در كتاب مطرح شود تا خانواده ها راغب شوند این كتاب ها را برای كودكان خود تهیه كنند، اظهار داشت: نویسنده باید بنویسد. نویسنده حرفه ای كار خویش را بلد است و می داند از چه تكنیك هایی برای جذب مخاطب استفاده كند؛ گاهی لازم می داند مسائل را صریح مطرح كند و گاهی ظریف. چگونه معرفی كردن اثر وظیفه رسانه های دیگر است؛ به خصوص صدا و سیما كه در این بخش، بسیار كوتاهی كرده. من معتقدم آموزش و پرورش برای طرح چنین موضوعاتی و برای آگاهی رسانی باید سراغ صدا و سیما برود و پیشنهادم این است كه وزرات آموزش و پرورش یك شبكه تلویزیونی كاملا مستقل راه اندازی كند و بخشی از وظایفش را در ارتباط با مخاطب كودك و نوجوان با استفاده از این شبكه پیش ببرد. صدا و سیما رسانه ای با بردی وسیع است كه علی رغم نقش بزرگی كه می تواند در اطلاع رسانی و آگاه سازی مردم و شكست تابوها داشته باشد، نه تنها چنین نكرده كه به عكس، بر برخی تابوها مهر تایید هم زده است.
او در ادامه اظهار داشت: برای پیشگیری از این اتفاقات تلخ باید نگاه و نگرش خانواده های سنتی و برخی نهادها به این موضوعات عوض شود و برنامه ریزی و تصمیم گیری های راهبردی در حوزه آزار جنسی را به متخصصان و كارشناسان و روانشناسان دلسوز سپرد و اجازه ندهیم هر گروه ناآگاهی با تندروی و تهدید جلو برنامه ها و اقدامات پیشگیرانه را بگیرد؛ وگرنه سلامت جامعه روز به روز بیشتر به خطر خواهد افتاد.
طاهره ایبد تاكید كرد: سیاستمداران ما در دامن زدن به تابوها نقش داشته و دارند؛ آن ها یا نمی دانند چه باید بكنند و یا می خواهند تظاهر كنند كه جامعه ای آرمانی و بی مشكل ساخته اند. در چنین فضایی، محدودیت ها بیشتر می گردد و نویسنده هم در تنگنا قرار می گیرد و حتی اگر اثری هم بنویسد، به تیغ سانسور محكوم می گردد و اجازه چاپ اثر داده نمی گردد. چند سال پیش، یكی از نویسندگان رمانی درباره ایدز نوشت و كتاب چاپ شد؛ اما پس از چاپ، دستور داده شد كه آن را خمیر كنند. در چنین جامعه ای چطور می توانیم انتظار داشته باشیم نویسنده كار خویش را انجام دهد؟ باآنكه خوشبختانه امروز جامعه فریادش را بلند كرده و می گوید به اطلاع رسانی و آگاهی نیاز دارد و مردم می خواهند چارچوب ها برداشته شود تا نویسنده راحت تر كار خویش را انجام دهد؛ هرچند معتقدم نویسنده باید كار خویش را انجام دهد و برای چاپ اثرش بجنگد.
او همینطور درباره كتاب هایی كه در این زمینه نوشته شده اند، اظهار داشت: كتاب خاصی در ذهنم نیست. كتاب هایی كه دیده ام، خارجی هستند و به فارسی ترجمه نشده اند. در حوزه تالیف تنها چند شعر یا بهتر بگویم نظم دیده ام كه حریم بدن را توضیح می دهند كه البته كار عمیقی نیستند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب