داود امیریان:
درباره آزار جنسی كودكان ما مقصریم
عطر و تن: داوود امیریان با انتقاد از كسانی كه آزار جنسی كودكان را نادیده می گیرند، می گوید: زمانی كه نمی بینیم، نمی شنویم و نمی خواهیم بگوییم، همین اتفاق ها می افتد. در ادبیات به علت خط قرمزها روی این مورد كار نشده است؛ ما مقصریم زیرا جرأت تابوشكنی نداریم.
این نویسنده ادبیات كودك و نوجوان در گفت وگو با ایسنا در زمینه آگاهی بخشی به بچه ها برای شناخت بدن خود و پیشگیری از اتفاق هایی مثل تعرض و تجاوز به آن ها، اظهار نمود: به قدری مبحث دردآور و عجیب و غریب است كه نمی دانم باید چه بگویم. همه سرمان را مانند كبك زیر برف كرده ایم؛ «كی بود؟ كی بود؟ من نبودم» و «ان شاءالله هیچ اتفاقی نیافتاده است». در ادبیات ما روی این موضوعات كار نشده است زیرا برای ما خط قرمزهایی وجود دارد كه گاهی از جانب سیاستمداران و گاهی از جانب خودمان است. اما در ادبیات جهان بر روی این موضوعات بسیار كار شده است.
او با بیان این كه جرأت تابوشكنی نداریم، اظهار داشت: همه فكر می كنند دوران كودكی و نوجوانی دورانی بسیار طلایی است و هیچ اتفاقی نمی افتد. اما همه ما این دوران را گذرانده ایم و می دانیم چه خطرات و مشكلاتی سر راه كودكان و نوجوانان سبز می گردد. البته هر دوره ای مشكلات خاص خویش را دارد؛ زمانی كه ما بچه بودیم آزادی مان بیشتر بود و همیشه در كوچه و خیابان بودیم. الان بچه ها آپارتمانی و پاستوریزه شده اند و فقط كلاس زبان و ورزش می روند.
امیریان در ادامه اضافه كرد: این كه بپرسیم ما چطور به وجود آمده ایم، در خانواده ها تابو بود. خانواده ها تلاش می كردند با جواب های پرت و پلا ما را قانع كنند. امروز دسترسی كودكان به فضای مجازی سبب شده زودتر از ما از خیلی چیزها سر دربیاورند كه این كنجكاوی برای شان خطرآفرین است. ما بچه بودیم مسائل جنسی را از هم سن و سال های مان یاد می گرفتیم، ۱۴-۱۵ سالم بود فهمیدم چه اتفاقی می افتد كه ما به دنیا می آییم. تا چند روز حالم بد بود زیرا باورم نمی شد این اتفاقات بیفتد. دو سال بعد اتفاقی كتابی به دستم افتاد كه آموزش و پروش گذشته چاپ كرده بود. در این كتاب خیلی خوب و با تصویر نشان داده شده بود چه اتفاقی می افتد و ما چگونه به وجود می آییم.
او بیان كرد: یادم می آید در سال ۶۳-۶۲ در تلویزیون غربی ها را مسخره می كردند كه به دانش آموزان در مدرسه مسائل جنسی را آموزش می دهند، می گفتند آن ها به قهقهرا می روند و همه ایدز می گیرند. مدت زیادی طول نكشید كه همین مسئله دامن خودمان را گرفت. حالا آموزش مسائل جنسی چه بود؟ این كه اجازه ندهید كسی به بدن شما دست بزند. همان گونه كه ما به بچه های مان می گوییم شما حریم خصوصی دارید و كسی حق ندارد به نقطه ممنوعه ات دست بزند و اگر این صورت گرفت نترس و به پدر و مادرت بگو. الان می فهمیم كه این آموزش ها چقدر خوب بوده است. متأسفانه این ها در ادبیات ما نیامده است.
این نویسنده سپس با اشاره به كتاب «بی سرپرستان» نوشته قدسی نصیری اظهار نمود: این كتاب ماجرای كودكانی بود كه مورد تعرض جنسی قرار گرفته بودند. آن ها را در یك مركز جمع كرده بودند و پس از ماجراهایی بزرگ شده و به بچه ها خدمت می كردند. این كتاب پیش از انقلاب انتشار یافته است، اما حالا در ادبیات مان چنین چیزهایی نیست. منِ نوعی مقصر هستم؛ منی كه نامم را نویسنده گذاشته ام و برای كودكان و نوجوانان می نویسم.
او در ادامه اظهار داشت: آدم های مریض كه از بچه ها لذت می برند معمولا به مدارس و مهدكودك ها می روند. زمانی كه هر كس و ناكسی را در مدارس می گذارید این اتفاق ها هم می افتد. زمانی كه دست منِ نویسنده را می بندید، بچه ها چطور آموزش ببینند؟ اگر می خواهید مستقیما به بچه ها نگویید باید با استفاده از داستان باشد. كتابی بود كه غربی ها نوشته بودند و ترجمه شد اما اجازه چاپ پیدا نكرد. كتاب ماجرای بچه ای است كه مادرش خدمتكار یك دوك است، زمانی كه با مادرش به قصر می رود، دوك به پسربچه تعرض می كند. این بچه بیمار می گردد و نمی داند چه كاری باید انجام دهد. ماجرا را برای مادرش تعریف می كند، مادرش به بچه می گوید كار خوبی كرده كه با او حرف زده زیرا عذاب وجدان بیشتر او را اذیت می كرد. این قصه كودك خیلی خوب توانسته بود این را كه اگر برای كودك اتفاقی افتاد در خودش نریزد و به بزرگ ترها بگوید جا بیندازد. كسی كه متجاوز است باید عقوبت بكشد در حالیكه ما با كسی كه به او تجاوز شده مبازره می نماییم، او را كتك می زنیم و مسخره اش می نماییم.
داوود امیریان با تاكید بر آموزش بچه ها و بزرگسالان اظهار داشت: جلوگیری از اتفاق های بد با استفاده از آموزش است. چطور می توانند آموزش بدهند؟ با ادبیات، سینما و موسیقی. بعضی می گویند اگر به بچه ها بگوییم روی شان باز می شود، تعارف كه نداریم؛ باید به بچه ها یاد بدهیم. اگر می خواهیم این اتفاق ها نیفتد چاره ای جز آموزش نداریم.
او درباره این كه نحوه بیان این مسائل چگونه باشد كه خانواده ها تمایل داشته باشند این كتاب ها را برای كودكان خود بخرند اظهار داشت: این مورد به اطمینان خانواده برمی گردد. زمانی كه خانواده ها آموزش ببینند و در رسانه ها بخصوص تلویزیون صحبت شود اتفاقات خوبی می افتد. من نمی گویم جلو ماهواره را بگیرند، اما زمانی كه كنترل نشده فیلم ها پخش گردید و عملكرد بد صدا و سیما مردم را به سمت ماهواره كشاند حرمت ها را شكست. این فیلم و سریال ها نتیجه بدی داشت و سبب شد خیانت كردن عادی شود. معلوم است كه نمی توانیم خیلی چیزها را به كودك بیان نماییم اما می توانیم مسائلی را آموزش دهیم. ما به آموزش، آموزش و آموزش نیاز داریم. اگر كتاب درست نوشته شود و فیلم خوب ساخته شود، خانواده ها با آن مبارزه نمی كنند؛ هیچ خانواده ای - چه مذهبی باشد و چه غیرمذهبی - مخالف آموزش درست به فرزندانش نیست.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب