افراد دچار دیابت چه ورزشی انجام دهند؟
عطر و تن: خراسان رضوی برای افراد دچار دیابت نوع یک، ورزش یکی از مولفه های حیاتی در مدیریت این بیماری است، با این وجود، یافتن ورزشی مناسب که کنترل قند خون را با فواید قلبی عروقی متعادل کند، می تواند چالش برانگیز باشد.
ساینس نوشت، نتایج تحقیقات فعلی مشخص کرده است دو شکل محبوب ورزش هوازی، تمرین مداوم و تناوبی به بیماران دیابتی در کنترل بیماری کمک خواهدنمود.
یافته های این مطالعه نشان میدهد ورزش هوازی مداوم ممکنست برای بهبود کنترل قند خون در افراد دچار دیابت نوع یک، خصوصاً زنان، موثرترین نوع باشد. ورزش مداوم که شامل حفظ سرعتی ثابت و متوسط در طول تمرین است (مانند دویدن به مدت ۳۰ دقیقه)، منجر به کاهش قابل توجه سطح قند خون در مقایسه با تمرینات تناوبی می شود. البته تمرینات تناوبی که بطور متناوب بین دوره های با شدت بالاتر و پایین تر (مانند دویدن و پیاده روی متناوب) به انجام می رسد، فوایدی را نشان داد اما میزان آن کمتر بود.
تفاوت جنسیتی در پاسخ به ورزش
نتایج این مطالعه تفاوت های جنسیتی مهمی در پاسخ به ورزش نشان داد؛ زنان بطور کلی سطوح قند خون پایدارتری با کاهش قابل توجه در درجه اول پس از ورزش مداوم تجربه کردند. از طرف دیگر، مردان بعد از هر دو نوع ورزش کاهش بیشتری در قند خون نشان دادند که بیشترین کاهش بعد از ورزش مداوم بود. این نتیجه نشان میدهد در صورتیکه ورزش مداوم ممکنست برای هر دو جنس مفید باشد اما مردان باید برای جلوگیری از افت بالقوه خطرناک قند خون، مراقب سطح قند خون خود باشند.
دکتر پویا سلطانی، یکی از پژوهشگران این مطالعه از دانشگاه استافوردشایر انگلستان اظهار نمود نتایج این مطالعه مهمست برای اینکه بیماران دیابتی اغلب انگیزه ای برای ورزش به عنوان وسیله ای برای مدیریت شرایط خود ندارند. یکی از دلیلهای این است که فعالیت بدنی می تواند منجر به افت قند خون و موجب ناراحتی و بی انگیزگی در فعالیت ورزش شود. ما بررسی کردیم که آیا نوع فعالیت بدنی می تواند این افت قند خون را کم کند یا خیر.
این مطالعه شامل ۱۹ بزرگسال دچار دیابت نوع یک بود که بطور منظم ورزش نمی کردند. هر شرکت کننده دو جلسه تمرینی ۳۰ دقیقه ای را در ایام مختلف انجام داد؛ یکی تمرین مداوم و دیگری تمرین تناوبی بود. پژوهشگران سطح قند خون، ضربان قلب و فشار خون را قبل، بلا فاصله بعد و ۲۰ دقیقه پس از هر جلسه اندازه گیری کردند. آنان همین طور ارزیابی کردند که شرکت کنندگان چقدر تمرین را سخت احساس می کنند و چقدر از آن لذت می برند.
با وجود تفاوت در پاسخ های قند خون، هم مردان و هم زنان سطوح مشابهی از تلاش و لذت را برای هر دو نوع ورزش گزارش کردند. این نتایج نشان میدهد که هر یک از این ورزش ها می تواند گزینه ای مفید و لذت بخش برای افراد دچار دیابت نوع یک باشد، با این انتخاب که احتمالاً تحت تاثیر ترجیحات فردی و نیازهای مدیریت قند خون قرار می گیرد.
در نهایت، این یافته ها بینش ارزشمندی را برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و افراد دچار دیابت نوع یک فراهم می آورد. در صورتیکه بنظر می رسد ورزش مداوم برای کنترل قند خون، خصوصاً برای زنان موثرتر است، انتخاب نوع ورزش باید باتوجه به نیازها، ترجیحات و توانایی هر فرد برای مدیریت سطح قند خون خود در طول و پس از فعالیت بدنی تنظیم شود.
تاثیر ورزش بر دیابت
پژوهشگران دانشگاه هاروارد نیز اظهار نمودند ورزش به کنترل وزن، کاهش فشار خون، کاهش کلسترول بد (LDL) و تری گلیسیرید، افزایش کلسترول خوب (HDL)، تقویت عضلات و استخوان ها، کاهش اضطراب و بهبود سلامت عمومی کمک می نماید. البته ورزش مزایای دیگری برای افراد دچار دیابت دارد که شامل کاهش سطح گلوکز خون و افزایش حساسیت بدن به انسولین است همین طور با مقاومت به انسولین مقابله می کند.
ورزش میزان HbA۱c را تا ۰.۷ درصد در افراد مختلف دچار دیابت که داروهای مختلف مصرف و رژیم های غذایی متنوعی را دنبال می کردند، کم کرد و این بهبود حتی با وجود این که آنها وزن کم نکردند، رخ داد. نتایج نشان داد همه اشکال ورزش، هوازی، مقاومتی، یا هر دو (تمرین ترکیبی) به همان اندازه در پایین آوردن مقادیر HbA۱c در افراد دچار دیابت خوب بودند.
هم تمرین مقاومتی و هم ورزش هوازی به کاهش مقاومت به انسولین در سالمندانی که قبلا کم تحرک بودند و با چاقی شکمی در معرض خطر دیابت قرار داشتند، کمک کرد. ترکیب این ۲ نوع ورزش مفیدتر از انجام هر کدام به تنهایی بود. افراد دچار دیابت که حداقل دو ساعت در هفته پیاده روی می کردند، نسبت به همتایان خود که کم تحرک بودند، کمتر در معرض خطر مرگ ناشی از بیماری قلبی قرار گرفتند و افرادی که سه تا چهار ساعت در هفته ورزش می کردند، خطر مبتلاشدن به این بیماری را کاهش دادند.
زنان دچار دیابت که حداقل چهار ساعت در هفته را به ورزش متوسط (از جمله پیاده روی) یا ورزش شدید اختصاص دادند، نسبت به کسانی که ورزش نمی کردند، ۴۰ درصد کمتر در معرض خطر مبتلاشدن به بیماری قلبی بودند. این مزایا حتی پس از آن که پژوهشگران عوامل مخدوش کننده ازجمله شاخص توده بدنی، سیگار کشیدن و سایر عوامل خطر بیماری قلبی را بررسی کردند، ادامه یافت.
بهترین زمان ورزش
بطور کلی، بهترین زمان برای ورزش یک تا سه ساعت بعد از غذا خوردن است، زمانی که سطح قند خون شما احتمالاً بالاتر است. اگر از انسولین استفاده می کنید، مهمست که قند خون خودرا پیش از ورزش آزمایش کنید. اگر سطح پیش از ورزش کمتر از ۱۰۰ میلی گرم در دسی لیتر باشد، مصرف یک تکه میوه یا یک میان وعده کوچک آنرا تقویت و به شما در جلوگیری از هیپوگلیسمی کمک می نماید.
نتایج آزمایش مجدد ۳۰ دقیقه بعد نشان میدهد که آیا سطح قند خون شما ثابت است یا خیر. همین طور بهتر است قند خون خودرا پس از هر تمرین یا فعالیت طاقت فرسا بررسی کنید. اگر انسولین مصرف می کنید، خطر مبتلاشدن به هیپوگلیسمی ممکنست ۶ تا ۱۲ ساعت بعد از ورزش بیشتر باشد. به سبب خطرات در رابطه با دیابت، همیشه یک دستبند هشدار پزشکی بپوشید که نشان دهد دیابت دارید و آیا انسولین مصرف می کنید یا خیر. همین طور در صورت افت شدید قند خون، هنگام ورزش، آب نبات های سفت یا قرص های گلوکز را همراه خود داشته باشید.
به گزارش عطر و تن به نقل از ایسنا، انجمن دیابت ایران، با وجود این که تا حالا دیابت درمان قطعی پیدا نکرده، اما راه های مؤثری برای کنترل آن وجود دارد. به کمک درمان های مناسب دارویی و آموزش های صحیح در کنار داشتن شیوه صحیح زندگی، یک فرد دیابتی می تواند مانند سایر افراد جامعه به زندگی فعال خود ادامه داده و خطر ایجاد عوارض دیابت را کم کند.
منبع: عطر و تن
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب